Nee, dit is geen reisverslag van onze trip van Porto naar Santiago de Compostela en terug. Het zijn wel beelden die tijdens die rit gemaakt zijn. Beelden hors-catégorie, gestapelde beelden, collages, soms onherkenbare pogingen om de sfeer van een moment uit te drukken. Er wordt niets toegevoegd wat daar niet hoort. Soms hangt er een tweede laag over het beeld die interageert met de laag daaronder. In werkelijkheid bestaat het niet maar het vat wel de sfeer. 
Het is geen afbeelding meer maar het wordt verbeelding. Dit is experimenteel werk, een poging om originele beelden te maken. Er is een link met straatfotografie, met reflecties in een uitstalraam of in een plas. Foto’s genomen door vuile vensters, plastic schermen en gekleurde doeken op een bouwwerf. Het is een kleine poging om net iets anders te zijn dan die andere 1.400 miljard foto’s die elk jaar genomen worden. Trop is teveel.

Even een lesje aardrijkskunde. De Tsiribihina ontspringt in het centrale deel van Madagaskar, nabij de stad Miandrivazo, uit de samenvloeiing van de rivieren Mahajilo en Mania. Onderweg doorkruist de rivier eerst de Bongolava-vlakte en de Bemaraha-kloven, en stroomt dan door de vruchtbare Menabe-vlakte waar het kleine meren en grote moerassen vormt. De Tsiribihina eindigt in een groot delta in het Kanaal van Mozambique, 50 km ten noorden van Morondava.

Het plan is de Tsiribihina af te varen met een houten prauw. Je kan ook een motorbootje nemen maar dat gaat te snel naar onze zin. Polepole, slowly. Alles moet mee: onze koffers, tenten, eten, water. We zijn met vier: mijn vrouw en ik, een kok en een gids. De kok en de gids zorgen ook voor het peddelen. Als ik de houten zitjes zie begin ik te vrezen voor 3 oncomfortabele dagen en veel rugpijn. Maar onderschat de Malagassi niet. Van onze valiezen en een stel matrasjes maken ze comfortabele zitjes.

De rivier is het hele jaar door bevaarbaar, maar kan tijdens het droge seizoen, vanaf begin augustus, moeilijker zijn vanwege het lage waterpeil.
Langs de rivier kom je weelderige bossen en weilanden, droge en woestijnachtige gebieden, steile rotswanden en wilde dieren tegen: lemuren, krokodillen, kameleons, waterschildpadden en een verscheidenheid aan vogels en vissen. Die laatste komen veelvuldig op ons bord terecht. Het is eens wat anders dan de afdaling van de Lesse.

Aan het einde van de tocht worden we opgewacht door enkele lokale boeren elk met een kar getrokken door een zebu. Die brengt ons naar Hotel-Restaurant Karibo in Belo-sur-Tsiribihina. Zoals elke andere dag is het ook vandaag markt.

Het plan is om noordwaarts te trekken naar Tsingy de Bemaraha NP.  Dat gaat over ruw terrein en we moeten ook een rivier oversteken en dat is een probleem. Het heeft de voorbije maanden flink geregend, te flink want we kunnen het water niet over. De plannen worden herbekeken. Op de weg naar Morondava ligt het Kirindy reservaat. Primitief maar veel te zien. Dat gaan we doen. Op de weg naar het Kirindy reservaat stoppen we nog aan de avenue des Baobabs.

We blijven 3 dagen in het natuurpark en gaan dan verder naar Morondava, nemen een binnenlandse vlucht naar Toliara en een taxi Brousse naar Ifaty voor een dag of 3 strandvakantie. Onze chauffeur zal ons daar oppikken voor een trip naar Fianarantsoa.

Lees het fotoverslag van de treinrit van Fianarantsoa naar Manakara.

Wil je zelf naar Madagaskar? www.gassitours.com en doe Mister Belaza de groeten van Toni from Belgium.

Voor alle duidelijkheid: we zitten in Madagaskar, een dikke vierhonderd kilometer onder de hoofdstad Antananarivo. Het is vroeg in de ochtend en Alain, onze chauffeur, brengt ons in zijn aftandse Peugeot naar het treinstation. Hij rijdt straks 243 km naar Manakara, een haven aan de Oostkust. Hij heeft ongeveer 5 uur rijden voor de boeg.
Wij gaan ook naar Manakara, maar wij nemen de trein. Wij moeten maar 170 km rijden. Als we onze tickets kopen ( fivarotana tapakila) vragen we in ons beste frans hoe lang de trein er gaat over doen. Het antwoord is duidelijk: “Ergens tussen vijf en vijftien uur, afhankelijk van wat er moet geladen en gelost worden. Et nous partons à sept heures ”. Dat wil zeggen dat we rond acht uur vertrekken. En zo gebeurde het ook. 
We vervoeren niet alleen reizigers maar ook koeien, kippen, geiten en bananen, heel veel bananen.
De laatste wagon is eersteklas, dat wil zeggen dat de banken iets minder versleten zijn dan in de wagons voor de Malagassi. Zij zijn talrijk aanwezig en druk bezig met van alles en nog wat, onder andere hun kippen vangen die ontsnapt zijn.
Onze wagon is maar voor een kwart gevuld, plaats genoeg om onze benen te strekken. We zijn de enige toeristen, de rest zijn (zeer) oude Fransen met (zeer) jonge Malagassi-meisjes. 
Het landschap is mooi maar niet spectaculair, het spektakel des te meer. We passeren dorpjes die op Google Maps niet terug te vinden zijn: Amanampatrana, Ampitambe, Ranomena, Andramborato, Madiorama en nog een tiental andere. Sommige van die dorpen zijn langs de weg niet bereikbaar. De trein is hun enige connectie met de buitenwereld. De trein neemt hun oogst mee en brengt de dingen mee die ze nodig hebben. Tussen elk dorp is het ongeveer een kwartier rijden. Dan stopt de trein. Een deel van de reizigers stapt uit. Ze verdwijnen in de bosjes en komen even later met een gelukzalige glimlach terug. Het hele perron staat vol met verkopers met manden op hun hoofd. Ze verkopen hapjes: wilde appeltjes, gekookte rivierkreeftjes, iets gewikkeld in een bananenblad, andere dingen gebakken in een deegkorst, en nog veel meer waar ik het raden naar heb wat het was. 
Het hele dorp staat op het perron. Zij vergapen zich aan de treinreizigers, vooral aan die van de laatste wagon. En de treinreizigers, vooral die van de laatste wagon, vergapen zich aan de dorpelingen. Soms sta je tien minuutjes stil, soms een half uur. Als de trein één keer fluit wil dat zeggen dat hij bijna gaat vertrekken. Wie voorzichtig is stapt op de trein. Een paar minuten later wordt opnieuw gefloten. Iedereen haast zich nu naar zijn wagon. Derde fluitsignaal. Wie niet weg is, is gezien. We hebben het zien gebeuren. Morgen komt de trein terug van Manakara en kan hij mee terug naar huis. 
Om 4 uur in de namiddag stond Alain ons keurig op te wachten aan het station in Manakara en een kwartiertje later zaten we in ons hotel te aperitieven. Moe maar voldaan. Een deel van Manakara ligt op een soort schiereiland-zandbank voor de kust. Daar moet je ’s avonds zijn voor een lekkere hap en als dessert ananas gebakken in een zoet likeurtje.

Lees het fotoverslag van de afdaling van de Tsihiribina in een prauw.

Wil je zelf naar Madagaskar? www.gassitours.com en doe Mister Belaza de groeten van Toni from Belgium.

Deze week een paar keer gaan wandelen in Deinze, een opdracht voor de module reportagefotografie. Het was de bedoeling om een uitgestippelde weg te volgen langs alle monumenten en bezienswaardigheden die Deinze rijk is. Kerken, standbeelden, gedenkstenen, enzovoort, de hele reutemeteut. Dat begon snel te vervelen en ik besloot alleen te fotograferen wat ik het fotograferen waard vond.
Ik experimenteer de laatste tijd veel met reflecties en sinds kort ook met dubbele belichtingen. Een bevriend fotograaf waarmee ik onlangs op stap was had dat standaard in het menu staan van zijn Olympus OM. Ik opperde dat het wel een leuke optie was, maar dat je met de hulp van Photoshop veel verder kon komen dat die simpele klik-beweeg-klik. Je kan de positie van die 2 beelden achteraf niet meer aanpassen en je moet ze onmiddellijk na elkaar nemen. 
In Photoshop kan je 2 (of meer) willekeurige beelden als lagen stapelen, schuiven, vergroten, roteren, … Je kan werken met de transparantie van lagen en experimenteren met de manier waarop de pixels van verschillende lagen met elkaar interageren. En als dat niet genoeg is kan je laagmaskers gebruiken om lokaal correcties toe te passen. Hieronder de oogst van 3 uur wandelen, koffiebreak met taartpunt inbegrepen.

Gisteren van een dagje straatfotografie genoten in en rond Antwerpen-Centraal, bij de Antwerpenaars beter gekend als “de Stoase”. Ik ben nadien nog terug gegaan want ik wou hier mijn eindwerk Reportage rond maken. Ik moet iets opbiechten: twee foto’s zijn niet in Antwerpen gemaakt. Wie ze er kan uitpikken krijgt een gratis voetreis naar dat station aangeboden. Het zou gaan regenen maar dat heeft het niet gedaan. Ik zou bijna zeggen spijtig. Ik was er op gekleed en het levert altijd mooie beelden op.
Ik was op stap met Marc Pennartz, straatfotograaf in hart en nieren, je ziet hem hierboven op de foto. Voor mezelf was het vooral verder experimenteren met reflecties, met snel zijn en met alert zijn. Niet twijfelen want een seconde later is het mooie beeld weg, opgeslokt door reizigers die op of af de trein willen.
De schoonheid (of lelijkheid, het hangt er maar vanaf) van het stationsgebouw heb ik niet gefotografeerd. Daar waren andere fotografen wél druk mee bezig. Ik ben de tel kwijtgeraakt maar het waren er zeker vijftien, met of zonder statief en met lange lenzen. En dan heb ik de gsm-fotografen niet meegerekend.
Mag je in het station fotograferen. Nee, je moet je (online) tot de NMBS wenden om toestemming te vragen. In Nederland heb je geen toestemming nodig. Alleen als je groot professioneel materiaal gaat gebruiken dat hinderlijk zou kunnen zijn voor de reizigers, dan moet je wel toestemming vragen.