DE TREIN NAAR MANAKARA

Voor alle duidelijkheid: we zitten in Madagaskar, een dikke vierhonderd kilometer onder de hoofdstad Antananarivo. Het is vroeg in de ochtend en Alain, onze chauffeur, brengt ons in zijn aftandse Peugeot naar het treinstation. Hij rijdt straks 243 km naar Manakara, een haven aan de Oostkust. Hij heeft ongeveer 5 uur rijden voor de boeg.
Wij gaan ook naar Manakara, maar wij nemen de trein. Wij moeten maar 170 km rijden. Als we onze tickets kopen ( fivarotana tapakila) vragen we in ons beste frans hoe lang de trein er gaat over doen. Het antwoord is duidelijk: “Ergens tussen vijf en vijftien uur, afhankelijk van wat er moet geladen en gelost worden. Et nous partons à sept heures ”. Dat wil zeggen dat we rond acht uur vertrekken. En zo gebeurde het ook. 
We vervoeren niet alleen reizigers maar ook koeien, kippen, geiten en bananen, heel veel bananen.
De laatste wagon is eersteklas, dat wil zeggen dat de banken iets minder versleten zijn dan in de wagons voor de Malagassi. Zij zijn talrijk aanwezig en druk bezig met van alles en nog wat, onder andere hun kippen vangen die ontsnapt zijn.
Onze wagon is maar voor een kwart gevuld, plaats genoeg om onze benen te strekken. We zijn de enige toeristen, de rest zijn (zeer) oude Fransen met (zeer) jonge Malagassi-meisjes. 
Het landschap is mooi maar niet spectaculair, het spektakel des te meer. We passeren dorpjes die op Google Maps niet terug te vinden zijn: Amanampatrana, Ampitambe, Ranomena, Andramborato, Madiorama en nog een tiental andere. Sommige van die dorpen zijn langs de weg niet bereikbaar. De trein is hun enige connectie met de buitenwereld. De trein neemt hun oogst mee en brengt de dingen mee die ze nodig hebben. Tussen elk dorp is het ongeveer een kwartier rijden. Dan stopt de trein. Een deel van de reizigers stapt uit. Ze verdwijnen in de bosjes en komen even later met een gelukzalige glimlach terug. Het hele perron staat vol met verkopers met manden op hun hoofd. Ze verkopen hapjes: wilde appeltjes, gekookte rivierkreeftjes, iets gewikkeld in een bananenblad, andere dingen gebakken in een deegkorst, en nog veel meer waar ik het raden naar heb wat het was. 
Het hele dorp staat op het perron. Zij vergapen zich aan de treinreizigers, vooral aan die van de laatste wagon. En de treinreizigers, vooral die van de laatste wagon, vergapen zich aan de dorpelingen. Soms sta je tien minuutjes stil, soms een half uur. Als de trein één keer fluit wil dat zeggen dat hij bijna gaat vertrekken. Wie voorzichtig is stapt op de trein. Een paar minuten later wordt opnieuw gefloten. Iedereen haast zich nu naar zijn wagon. Derde fluitsignaal. Wie niet weg is, is gezien. We hebben het zien gebeuren. Morgen komt de trein terug van Manakara en kan hij mee terug naar huis. 
Om 4 uur in de namiddag stond Alain ons keurig op te wachten aan het station in Manakara en een kwartiertje later zaten we in ons hotel te aperitieven. Moe maar voldaan. Een deel van Manakara ligt op een soort schiereiland-zandbank voor de kust. Daar moet je ’s avonds zijn voor een lekkere hap en als dessert ananas gebakken in een zoet likeurtje.

Lees het fotoverslag van de afdaling van de Tsihiribina in een prauw.

Wil je zelf naar Madagaskar? www.gassitours.com en doe Mister Belaza de groeten van Toni from Belgium.