MADAGASKAR

Onze avonturen begonnen in Antananarivo, waar de heuvels steil zijn, het verkeer chaotisch én verrassend muzikaal (toeteren is hier een kunstvorm). Het was er druk want het was Pasen en iedereen mocht gratis binnen in de zoo. Het leek daar wel een Vlaamse kermis. Na een stevige ontbijt trokken we oostwaarts naar het Pereyras Reservaat, een soort reptielenpretpark.
Daar zagen we de kleinste kameleon van het eiland, zó klein dat hij op het puntje van mijn duim past. Een paar meter verder zat de reuzenkameleon, 60 cm taart niet meegerekend.

Ons volgende doel was Miandrivazo, startpunt van onze eerste grote wildernisexpeditie: 3 dagen op de Tsiribihina-rivier. (Over dat avontuur kan je hier alles lezen)

Na een glorieuze aankomst en een tof verblijf in Belo, reden we richting Kirindy Nationaal Park, waar we ’s nachts (tevergeefs) door het woud slopen om Fosa’s te spotten.

Onderweg naar Ifaty doorkruisten we de befaamde Baobab Avenue. De bomen zijn zó imposant dat je spontaan respect krijgt voor botanie én fotoshoots op onverharde wegen.

In Ifaty, aan de kust, werden we broers en zussen van de lokale vissers. We aten vis, kreeft, en ja, ook zeeëgels. We gingen snorkelen en de vissen begroetten ons alsof ze ons kenden van Instagram.

In Antsokay NP ontdekten we dat droogte ook floraal drama produceert: cactusachtige vetplanten, stekelige bomen en een zon die “geen schaduw voor jou vandaag” zingt.

In Isalo wandelden we door canyons en rotsformaties die poseren voor ansichtkaarten. Het leek alsof de aarde zelf de reisgids had gelezen en haar mooiste kanten toonde. Op weg naar Fianarantsoa stopten we in Anja, waar we de veemarkt bezochten. Hier leer je de fijne kneepjes van zebu-handel én hoe je een geit overtuigt om richting links te kijken voor de foto.

In Fianarantsoa startten we ons tweede avontuur: de beroemde treinrit naar Manakara aan de oostkust. Duur van de rit? Tussen 8 en 18 uur — afhankelijk van regen, humeur van de machinist en hoeveelheid kippen en bananen aan boord moeten gesleurd worden. (Deze rit verdient hier zijn eigen pagina)

En uiteindelijk, via kronkelwegen en een nostalgische rit, kwamen we terug in Antananarivo — met koffers vol herinneringen, zonnebrand en duizend foto’s.