Voor de kust van Ecuador liggen ze daar, als een archipel uit een droom, de Galapagos Eilanden. Een reis naar deze magische plek is als een ticket naar een andere wereld. Hier stap je binnen in het domein van reuzenschildpadden, nieuwsgierige zeeleeuwen, blauwvoetgenten die paraderen alsof ze weten dat ze beroemd zijn, en zeeleguanen die zich zonder schaamte als draken op het strand laten opdrogen.

Elke stap op deze eilanden voelt als een ontdekking: snorkelen tussen speelse zeehonden, duiken langs vulkanische rotsformaties, kajakken door heldere baaitjes en wandelen over surrealistische landschappen die doen vermoeden dat Darwin elk moment kan opduiken met notitieboek in de hand.

Je bent nergens toeschouwer, de Galapagos laat je toe om midden in haar verhaal te staan. De stranden glanzen onder de zon, de lucht ruikt naar zee en avontuur, en overal is er beweging: een vogel, een golf, een bries die je eraan herinnert hoe levend alles hier is.

Eén kanttekening: zo’n paradijs heeft zijn prijs. Je moet er wat voor over hebben, letterlijk en figuurlijk. Maar wie eenmaal voet aan land zet, weet: dit is een investering in verwondering.

Ecuador is werkelijk een wonder in zakformaat. Wat het land aan verscheidenheid biedt, grenst haast aan het ongelooflijke, een caleidoscoop van landschappen, culturen en fauna, samengeperst tussen de Andes en de oceaan.

Van de koloniale pracht en drukte van steden als Quito en Guayaquil, waar geplaveide straatjes botsen met het moderne leven, tot de hoogvlakte van Otavalo, waar de meren glinsteren als juwelen en de traditionele klederdracht de bergwind trotseert met kleur en trots.

Dieper het land in strek je uit over het Amazonebekken, waar de lucht dik is van leven, roze dolfijnen glijden sierlijk door het water, en de hoatzin fladdert als een levend fossiel tussen de takken. En dan is daar nog de Pacific Coast, waar La Isla de la Plata de rol van mini-Galápagos speelt, compleet met fregatvogels die hun keelzakken opblazen en blauwvoetgenten die dansen alsof niemand kijkt.

Alsof dat nog niet genoeg is, slingert het nevelwoud van Mindo zich om je heen als een botanische droom: bloemen in duizend tinten, kolibries in duizend flitsen, en een biodiversiteit die zelfs de meest verwende vogelspotter stil krijgt. En dan klim je verder, de Altiplano op, waar de lucht ijl is en een trui geen luxe maar noodzaak blijkt, een plek waar het stille ruwe landschap spreekt in echo’s van vulkanen en sterrenlicht.

Zóveel schoons op één plek… het is bijna alsof Ecuador vals speelt.

Onze Argentijnse reis begon waar de decibels thuishoren: in Buenos Aires. Een stad waar niemand fluistert en zelfs de duiven ritmisch bewegen. We bezochten de wijk La Boca, zagen kleurige huisjes, en struikelden bijna over de nationale trots: Boca Juniors. Daar leerden we dat voetbal in Argentinië geen sport is, maar een emotie met eigen zwaartekracht. Zelfs de standbeelden lijken mee te juichen.
Daarna namen we de bus naar Peninsula Valdés, want niets zegt avontuur zoals 17 uur op een bus met snacks die verdacht veel op karton lijken. We kwamen aan en het was koud. Zo koud dat we eerst een jas kochten, én een muts, én handschoenen, en overwoogden een extra huidlaag. Maar dan… walvissen! Gigantisch, elegant en ongetwijfeld een beetje arrogant. We keken, ze spoten, wij juichten, en onze vingers vrozen vast aan de verrekijker.

De volgende halte was Salta La Linda, en ja: de bijnaam klopt. Mooie gebouwen, vriendelijke mensen, en eindelijk weer temperaturen waarbij je geen sjaal in je soep laat vallen. We huurden een auto en reden door de Quebrada de Humahuaca, een canyon die zo schilderachtig is dat je je afvraagt of Photoshop hier geboren is. De landschappen werden steeds dramatischer, de kleuren steeds intenser, en de lama’s steeds fotogenieker. We reden noordwaarts tot aan de grens met Bolivia.

De laatste etappe bracht ons met de bus naar Iguazú, waar de watervallen brulden alsof ze het hadden gemunt op alle andere wereldwonderen. Mist, regenbogen, waterdruppels met attitude. We bezochten het vogelpark in Brazilië want waarom niet even de grens over hoppen als er tropische vogels met modemodel-allure klaarstaan? En als bonus deden we een uitstap naar Paraguay, waar de sfeer relaxed was en de souvenirs verdacht veel op gehaakte pannenlappen leken (maar we namen ze toch mee).

Onze reis naar Bolivia begint in Samaipata, een charmant dorpje waar de tijd iets trager lijkt te tikken en de locals hoogstens drie woorden Spaans per minuut spreken. 
De frisse berglucht en de geur van versgebakken empanadas waren onze eerste zegeningen, gevolgd door een ontmoeting met Bert, een Nederlandse Boliviaan met het charisma van een marktkramer en de terreinvaardigheden van een Formule 1-coureur op gravel. Zijn trouwe 4×4, een bonkend monster op wielen, bracht ons van de valleien naar de pieken alsof we deelnamen aan een gemotoriseerde lama-race.
Onderweg naar Sucre werden we getrakteerd op landschappen zo divers dat je zou denken dat Bolivia het decor van vijf verschillende landen had gestolen: regenwoud, mistige bergpassen en kurkdroge vlakten vol cactussen.
Het weer? Tja… Bolivia bood het hele spectrum: zon die je liet zweten als een churro in olie en stortregens die je om een reddingsvest deden verlangen.
In Sucre, dat witte pareltje in de bergen, werden we weer mens onder de mensen, met douches die werkten en koffie die niet smaakte alsof hij eerder als motorolie had gefungeerd. En ja hoor – dezelfde 4×4 bracht ons weer veilig terug, al deed hij onderweg een imitatie van een stofzuiger met astma.
Kortom: een tocht door Bolivia is niet gewoon een reis, het is een cursus in aanpassingsvermogen.