Als alles verloopt zoals voorzien — fingers crossed — staat er bij aankomst op de luchthaven van Colombo een auto met chauffeur klaar, geduldig wachtend met een bordje en hopelijk een glimlach. De hoofdstad zelf laten we links liggen. Te druk, te chaotisch, en laten we eerlijk zijn: de echte magie van Sri Lanka begint zodra je die verkeersdrukte achter je laat.

We rijden meteen noordwaarts richting de iconische Leeuwenrots van Sigiriya, een indrukwekkende vesting bovenop een grillige rots die zich als een wachttoren uit het landschap verheft. In de omgeving liggen vervallen tempels en paleizen als verstilde getuigen van een roemrijk verleden. De stenen fluisteren over koningen, conflicten en verhalen die je nergens op Wikipedia terugvindt.

Daarna duiken we de natuur in, want Sri Lanka barst van de Nationale Parken. Het absolute hoogtepunt is Yala National Park, een plek waar je niet alleen wilde dieren spot, maar ook je eigen verwondering tegenkomt. Olifanten sjokken langs de jeep, een luipaard glijdt als een schaduw over het pad, en krokodillen liggen roerloos krokodil te zijn. En dan die apen… altijd in voor een show, al dan niet gepland.

Meer naar het zuiden ontdekken we het Sinharaja-regenwoud. Een groene kathedraal van natuur, met druppels op bladeren, mist tussen takken en een soundtrack van vogels en insecten. Eén bezoek was eigenlijk niet genoeg. Tien keer had ik best gewild en nog zou ik nieuwe kleuren en geluiden ontdekken.

Aan de zuidkust wacht de charmante stad Galle, een plek die leeft op het ritme van de zee en de geschiedenis. Ooit onder Nederlandse heerschappij, vandaag een levendige mix van koloniale gevels en moderne flair. Het fort van Galle nodigt uit tot slenteren, de smalle straatjes zijn een feest voor de zintuigen, met boetieks vol handwerk, geurige cafés en restaurants waar elke tafel uitzicht heeft op tijdloosheid.

Sri Lanka is geen land dat je bezoekt, het is een land dat je langzaam inneemt, met kleuren, geuren, smaken en landschappen die zich in laagjes aan je vasthechten. En die chauffeur in Colombo? Die zet de eerste stap van een reis die zich niet laat plannen, maar alleen laat beleven.

China – Een reis van keizerlijke pracht, knetterende markten en oneindige treinritjes

We begonnen in Beijing, een stad die niet zozeer leeft dan wel sprint. Tussen de wolkenkrabbers en fietsbellen ontdekten we het oude hart van China: de Verboden Stad, waar je oren automatisch in fluisterstand gaan en je je afvraagt hoe keizers hier niet elke dag verdwaalden. We dwaalden over pleinen, langs poorten en door tuinen waar elk bonsaiboompje op pensioen leek.

En dan… de Chinese Muur. Ja, hij is lang. En ja, hij heeft véél trappen. We klommen, puften en beslisten halverwege dat een selfie met zweetrand óók gewoon cultuur is. Het uitzicht was groots – alsof China z’n landsgrenzen persoonlijk had getekend met een stenen potlood.

Daarna: de trein naar Pingyao. Authentiek met een hoofdletter A. Het lijkt alsof je in een filmset stapt van een historisch drama, compleet met houten huizen, rode lantaarns en steegjes waar zelfs de stilte een echo heeft. Pingyao is een stad die niet op tijd leeft, maar op traditie.

Door naar Xi’an, waar het moderne leven gezellig tegen duizenden jaren geschiedenis aan leunt. De markten zijn een culinair mijnenveld: je wil alles proeven, maar weet niet wat je eet… en da’s juist het avontuur. Noedels, gefermenteerde dingen, en snacks die naar gisteren ruiken, maar toch goed smaken.

En dan natuurlijk het Terracotta Leger, duizenden soldaten die ons aankeken alsof ze wisten dat we net te veel souvenirs gekocht hadden. Het is indrukwekkend en enigszins onwerkelijk, alsof iemand per ongeluk een hele geschiedenisles in klei heeft geboetseerd en dacht: “Laat ik dit hier even begraven.”

Van dorpswijsheid tot wolkenkrabbers: een reis vol contrasten en karstbergen

We laten de keizerlijke grandeur achter ons en duiken dieper het land in, waar het echte China zich laat zien in dorpen met namen die klinken als poëzie: Dianzhong, Miao, Naxi… en ja, zelfs Tongli, waar de tijd lijkt te drijven op het water.

Dianzhong: In het hart van Yunnan ligt Dianzhong, een stadje dat klinkt als een kungfu-meester maar ruikt naar vers gestoomde dumplings. Hier eet je hotpot in een tuinrestaurant waar de kip nog net niet zelf komt aanlopen. De lokale bevolking? Gastvrij, nieuwsgierig en dol op een praatje over paddenstoelen.

Miao-dorpen: De Miao zijn een etnische groep die hun dorpen hebben gebouwd op de rand van rijstterrassen en legendes. In Xijiang Qianhu Miao Village word je verwelkomd met 12 glazen rijstwijn (ja, twaalf), en als je ze allemaal opdrinkt, mag je jezelf officieel “cultureel geïntegreerd” noemen. De houten huizen hangen tegen de berg als wasgoed aan een lijn, en de vrouwen dragen zilveren hoofdtooien die meer wegen dan je rugzak.

Naxi-dorpen: In de buurt van Lijiang vind je de Naxi, een volk met een eigen schrift, religie en een voorliefde voor harmonieuze architectuur. In Yuhu Village, aan de voet van de Jade Dragon Snow Mountain, woonde ooit een Amerikaanse botanist die verliefd werd op de lokale cultuur. De huizen zijn van steen, de uitzichten zijn van ansichtkaartkwaliteit, en de stilte is hier een luxeproduct.

Suzhou & Tongli: Dan komen we in Suzhou, waar de tuinen zo perfect zijn dat je je afvraagt of de bomen op commando bloeien. De stad is een mix van grachten, theehuizen en selfie-sticks. Vlakbij ligt Tongli, een waterdorp waar je gondeltochten maakt langs bruggen met namen als “Taiping” (Vrede) en “Changqing” (Eeuwig). Hier eet je pareleend en drink je thee die smaakt naar poëzie.

Shanghai is geen stad, het is een ervaring met wifi. Je wandelt over de Bund, waar koloniale gebouwen je fluisteren over het verleden, terwijl aan de overkant de Pudong-skyline je toeknipoogt met futuristische torens alsof ze zeggen: “Welkom in morgen.” 
In de Franse Concessie ruikt het naar espresso en geschiedenis. Je slentert langs art-deco villa’s, boetiekjes en cafés waar de latte net zo stijlvol is als de clientèle.
En dan het eten… Xiao Long Bao (soup dumplings) zijn kleine smaakbommetjes die je met chirurgische precisie moet eten, tenzij je van een gezicht vol bouillon houdt.
Zoek je rust? Yu Garden biedt een zen-moment tussen het stadsrumoer, met koi-karpers die meer innerlijke vrede uitstralen dan je laatste yogales.

En als je denkt dat je alles hebt gezien, neem dan een ritje met de Maglev-trein – 430 km/u puur “wow” in 7 minuten. Shanghai is een stad die je niet bezoekt, maar beleeft.

Een tropisch tweeluik met kokosgeur en cultuurklopjes

Stel je voor: je landt op Bali en de lucht ruikt alsof ze parfum maken van zonsondergang en gegrilde saté. De ene helft van het eiland zingt je toe met tempels als Tanah Lot en Uluwatu, waar de zon zichzelf elke avond onder applaus in zee laat zakken.
In het hart van het eiland staar je naar de rijstterrassen van Ubud, zo perfect gegolfd dat je spontaan twijfelt of moeder natuur een landschapsarchitect in dienst heeft. Hier vind je yoga, kunst, en smoothies die klinken alsof ze uit een fantasyroman komen.
En dan zijn er de stranden van Kuta en Seminyak, waar surfers de golven temmen en cocktails zich voordoen als lokaal fruit. Winkelstraten nodigen uit tot ‘oeps, ik heb weer iets gekocht’-momenten, en de keuken… die is een culinaire verleiding waarvoor geen dieet bestand is.
Bali barst van cultuur: dansvoorstellingen waarbij het ritme zó goed zit dat je voeten stiekem meedoen, en dorpjes waar ambachtslieden eeuwenoude verhalen vertellen zonder één woord te zeggen.

Lombok is minder hipster, minder druk, maar oh zo puur. Denk: stranden waar de stilte je overspoelt, en een landschap dat zich niet hoeft te bewijzen met drukte. Hier lijkt het alsof je in een tijd reist waar toerisme nog een gerucht is.
Ook hier ervaar je cultuur, met traditionele Sasak-dorpjes, lokale markten en ceremonies die voelen als een blik in een vergeten wereld. Geen drukte, geen haast — alleen jij, de zon en een kokosnoot die je aankijkt met ‘rustig aan, vriend’.

Kerala, gelegen in het zuidwesten van India, is niet zomaar een bestemming. Het is alsof moeder natuur besloot: “Laat ik hier eens een tropisch paradijsje droppen met een beetje strand, een vleugje jungle, en thee. Veel thee.”

De beroemde backwaters van Kerala zijn een soort waterig labyrint van lagunes, kanalen en meren, een beetje alsof Venitië een tropische sabbatical nam. Je kunt meerdaagse tochten boeken op traditionele rijstboten, compleet met palmbladendak, de geur van kokosolie in de lucht en een kok die curry serveert met een glimlach én knipoog. Als je geluk hebt, dobber je langs vissers in kano’s, zó zen dat je hen wil inhuren als persoonlijke levenscoach.
Aan boord eet je jezelf langzaam in een coma van kruiden en rijst, en ondertussen tuur je naar reigers die fotogeniek poseren alsof ze de Vogue van het vogelrijk zijn. Het leven is traag hier, maar op de beste manier.

En dan zijn er nog die theevelden bij Munnar. Glooiende heuvels die eruitzien als een groene patchworkdeken, zorgvuldig geplukt door vrouwen met manden en steevaste glimlach. Je leert snel: thee is hier geen drankje, het is een religie.

Periyar Wildlife Sanctuary? Absoluut. Olifanten, apen, vogels, en geluiden waarvan je nooit wist dat ze bestonden. Je spot er zeldzame dieren terwijl je probeert stil te blijven, behalve als je struikelt over een tak of te luid probeert te fluisteren: “Denk je dat dat een luipaard is of gewoon een enthousiaste eekhoorn?”

Kortom: Kerala is een soort levensvergelijking met minder stress, meer smaak en onverwachte kikkerconcerten bij zonsondergang. Je komt voor de ontspanning en cultuur, je blijft omdat zelfs je muggenbeten zen zijn geworden.

Na een landing in Hanoi stortten we ons in het straatleven alsof we auditie deden voor een rol in een Aziatische versie van Fast & Furious: scooter-edition. We vergaapten ons aan koloniale gebouwen, tempels én eten dat zó lekker was dat we even overwoogden ons paspoort op te eten, puur uit dankbaarheid.
Daarna op weg naar Halong Bay, waar drie dagen op een boot ons leerde dat mist, regen en zeewater samen een soort spa maken. Mét zes man bemanning die kookten alsof ze streden om een Michelinster op open water. Zwemmen tussen karstformaties, staren naar de horizon alsof we filosofen waren en ’s avonds luisteren naar het klotsende water. We waren nat, maar voldaan.

Op naar het noordwesten: Sapa. Daar wandelden we langs terrasvormige rijstvelden en ontmoetten traditionele bergvolkeren die ons vriendelijk aankeken alsof ze wisten dat we geen idee hadden hoe men rijst werkelijk oogst. Op de markt kochten we kruiden waarvan we nog steeds niet weten of je ze hoort te eten of te planten.
In Lao Cai, vlak bij de Chinese grens, stonden we op een brug en keken uit over China, dat net daar lag, mysterieus en uitnodigend. We wisselden blikken en besloten: ja hoor, daar gaan we ooit ook naartoe. Het voelde als een trailer voor een vervolgfilm.

Dan een binnenlandse vlucht naar Ho Chi Minh City, waar we weer middenin een zinderende smeltkroes van verkeer, koloniale architectuur en streetfood belandden. En alsof het land ons nog een afscheidscadeautje gaf, maakten we een boottocht over de Mekong-delta, met mangroves, drijvende dorpen, en eenden die ons aankeken alsof ze de ware eigenaar waren van de delta.
Zo draaide Vietnam voor ons uit op een smaakvolle, soms natte, vaak verwarrende en altijd wonderlijke reis. Met lekker eten, verrassende uitzichten en herinneringen die langer meegaan dan onze muggenbeten.
Cảm ơn tất cả những người Việt Nam thân thiện vì những món ăn ngon tuyệt.

Rajasthan, een reis door kleur, cultuur en klauwen

De reis begint in het levendige hart van India: New Delhi. Een stad waar traditie en technologie elkaar ontmoeten in een kluwen van riksja’s, heilige koeien en geurige markten. De zintuigen worden onmiddellijk wakker. Vanuit deze bruisende metropool start een tocht die je meeneemt naar het land van de koningen, Rajasthan, een wereld van forten, zandduinen en verhalen.

Met een vriendelijke Sikh chauffeur, zijn tulband fier en glimlach aanstekelijk, rijd je richting het platteland, waar de wereld stil wordt. Je verblijft in de ecolodge “Apana Dani”, een oase van rust tussen de droge vlakten. Je wordt wakker met het geluid van pauwen in de verte, en ontbijt onder de zon met vers fruit en chapati. In de omliggende dorpjes ontdek je eeuwenoude muurschilderingen die het leven van de lokale bevolking verbeelden in heldere kleuren en symbolen, dansende vrouwen, mythologische figuren, rituelen die tot de verbeelding spreken.
In een van die dorpen ontmoet je Aga, een gastvrije vrouw met een keuken vol geuren. Tijdens een kookles leer je hoe je linzensoep kruidt, hoe naan luchtig blijft, en hoe je chai maakt die voelt als een warme knuffel. Aga lacht, vertelt, roert en nodigt uit. Haar recepten zijn verhalen op zich.

Daarna reis je naar Ranthambore National Park, waar de natuur fluistert en beweegt. En daar, aan de rand van een klein meertje, tussen het riet, verschijnt ze. Een tijgerin, gracieus en kalm. Achter haar spelen twee welpjes aan de oever, dartelend alsof ze een scène repeteren uit een vergeten sprookje. De moeder stijgt langzaam via een sierlijke stenen trap naar een verweerd prieel en nestelt zich in de schaduw, haar blik op haar kroost. Het tafereel is zó betoverend dat je de aanwezigheid van Kipling bijna voelt, alsof je door een pagina van The Jungle Book wandelt, zonder dat je je voeten verplaatst.

In Agra wacht tenslotte de Taj Mahal. Het witmarmeren mausoleum glanst zachtroze in het ochtendlicht, als een droom die langzaam ontwaakt. Gebouwd door Shah Jahan voor zijn geliefde Mumtaz Mahal, is het niet alleen een symbool van liefde, maar ook van eeuwigheid. Elke hoek, elk perspectief onthult een nieuw gezicht, en elke bezoeker wordt even stil van zo veel schoonheid. Hier eindigt de reis, met verwondering, zachtheid en een herinnering die zich vastzet in hart en hoofd.