Auteur: Toni De Groof

  • EMILIA ROMAGNA

    EMILIA ROMAGNA

    Bologna-5

    Toni De Groof

    Of twee citytrips: Bologna en Venetië. Vier dagen Bologna, een stad die ons hart stal met haar charme, haar chaos en haar koffie. We logeerden vlak bij het centraal station, wat niet alleen handig was om onze koffers te parkeren, maar ook om nadien vlot de trein naar Venetië te nemen.
    De binnenstad? Altijd iets te doen. Tussen de arcades, de rode bakstenen en de studenten die espresso drinken alsof het een olympische sport is, dwaalden we van plein naar piazza. Elke hoek bracht iets nieuws: een straatmuzikant, een markt, een geur van versgebakken focaccia.
    En gegeten hebben we, oh ja. Van tagliatelle al ragù tot een bord vol antipasti, het was genieten. Behalve het ontbijt, dat was overal even pover. Een parade van zoet gebak, maar gelukkig wel uitstekende koffie. 
    Een onverwachte parel was het MAMBO, het Museo d’Arte Moderna di Bologna. Een plek waar moderne kunst en Italiaanse flair samenkomen. We dwaalden er met veel plezier rond, tussen installaties die ons deden glimlachen, fronsen en soms gewoon even stilstaan. 
    We komen terug. Maar brengen ons eigen ontbijt mee.
    Na vier dagen Bologna, stapten we op de trein richting Venetië. Een rit van amper twee uur, maar het voelde alsof we een andere wereld binnenreden. Weg met de rode bakstenen, hallo glinsterende kanalen en gondeliers die eruitzien alsof ze rechtstreeks uit een operascène zijn gestapt.
    We verbleven op amper 200 meter van het San Marcoplein , dicht genoeg om de klokken van de basiliek te horen, maar ver genoeg om niet wakker te worden van elke selfie-stick die passeert. De stad was een schilderij dat tot leven kwam: de Basilica di San Marco, het Dogenpaleis, de Brug der Zuchten… en wij, als twee figuranten in een decor van marmer en mysterie.
    Een hoogtepunt? De boottocht naar Murano en Burano. Murano, waar glasblazers vuur en finesse combineren alsof het kinderspel is. Burano, met zijn felgekleurde huisjes die eruitzien alsof een kind met een doos viltstiften los is gegaan. We aten er risotto met zeevruchten, terwijl een lokale kat ons streng in de gaten hield, vermoedelijk de onofficiële burgemeester van het eiland.
    Venetië was druk, chaotisch, betoverend. We verdwaalden minstens vijf keer, maar dat hoort erbij. In Venetië is verdwalen geen fout, het is een feature.
    We komen ook hier terug. Maar nemen een kompas mee. Of ons kat.
    De vakantie werd afgesloten met een weekje agroturismo in de buurt van Faenze. En om te bewijzen dat ze de geboorteplaats zijn van de faience, hebben ze daar een mastodont van een keramiekmuseum neergepoot. Heel fraai maar trop is teveel.

  • BERLIJN IN NOVEMBER

    BERLIJN IN NOVEMBER

    Berlijn-12

    Toni De Groof

    Berlijn in november is als een film in slow motion: frisjes, een beetje mistig, maar voldiepgang. De herfst was op haar retour, de winter nog net niet gearriveerd. De lucht was grijs, de wind sneed zachtjes langs onze wangen, en de stad leek zich in zichzelf gekeerd te hebben, perfect voor wie houdt van sfeer en geschiedenis.

    We logeerden vlakbij Alexanderplatz, waar de Fernsehturm statig boven de stad uittorent. De wereldklok draaide onverstoord verder, terwijl mensen haastig over het plein liepen, ingepakt in jassen en sjaals. De kou was voelbaar, maar niet onvriendelijk,  eerder uitnodigend om te bewegen, te ontdekken.

    Via de brede boulevard Unter den Linden wandelden we richting de Brandenburger Tor. De lindebomen stonden kaal, hun takken als lijnen tegen de bleke hemel. Onderweg passeerden we statige gebouwen, ambassades, en boekwinkels met stoffige etalages. Het was rustig, bijna sereen. Aan de Brandenburger Tor namen we de tijd. Het monument blijft indrukwekkend, zelfs half ingepakt voor restauratiewerken. Daarna liepen we door naar de Reichstag, waar de glazen koepel glinsterde onder een waterige zon. We besloten niet naar binnen te gaan, maar genoten van het uitzicht en de sfeer rondom het gebouw.
    Een van de meest aangrijpende momenten was ons bezoek aan het Holocaustmonument. De betonnen blokken, kil en stil, vormden een doolhof van herinnering. De kou leek hier dieper te snijden. Berlijn confronteert, zonder opsmuk, zonder filter.

    Later trokken we naar Potsdamer Platz, waar moderne architectuur en geschiedenis elkaar kruisen. Het Sony Center, de glanzende gevels, en de brede pleinen gaven een totaal ander beeld van de stad: futuristisch, maar met een verleden dat nooit ver weg is.

    We sloegen het Pergamonmuseum over, de rij was lang en de kou won het van onze nieuwsgierigheid. In plaats daarvan doken we een gezellige koffiebar in Prenzlauer Berg binnen, daar was het warm, de cappuccino romig, en de gesprekken zacht. Hier voelde Berlijn als een stad om in te wonen, niet alleen om te bezoeken.

    Berlijn in november gaf ons geen zon, geen terrasjes, geen uitbundigheid. Maar ze gaf ons iets beters: ruimte om te denken, om te dwalen, om te voelen. De stad is rauw, eerlijk, en altijd in beweging. En juist in haar frisheid vonden we warmte.

  • MASTERCLASS 2.0

    MASTERCLASS 2.0

    masterclass-25

    Toni De Groof

    Sommige kunstenaars bloeien in stilte. Anderen, zoals ikzelf, hebben een opdracht nodig om echt te bruisen. Geef me een kader, een thema, een deadline, en plots begint alles te stromen. Zonder die prikkel blijft het vaak bij lummelen en koffie drinken. Daarom zoek ik het geregeld op: een workshop, een webinar, een masterclass. Niet om te leren hoe het moet, maar om te ontdekken wat er nog kan.

    Dit voorjaar viel mijn oog op de masterclass van KISP. Het thema? Contrast. Niet zomaar zwart-wit, maar het spanningsveld tussen alles: licht en donker, ruw en glad, stil en luid, gebalanceerd en wild. Contrast als motor van betekenis.

    De masterclass was geen praatbarak, we gingen aan het werk. Opdrachten leidden ons steeds dieper het thema in. We fotografeerden, selecteerden, reflecteerden. In dialoog met anderen ontdekten we onverwachte perspectieven. Je was niet alleen maker, maar ook kijker, en soms zelfs criticus.

    Dan kwam het moment van keuze: welke werken vertellen het verhaal? Wat laat je weg? Wat verdient een podium?

    Een foto is pas écht af als hij een drager krijgt. Het papier bepaalt de toon, glanzend als jazz, mat als een gedicht. Drukken is al een kunst op zich: contrast komt daar soms pas écht tot leven.

    En dan: de tentoonstelling. Formaat kiezen, ordenen, ophangen. Waar kijkt het werk jou aan? Welke lijn loopt door de muur? Je wordt tijdelijk curator van je eigen universum.

    Niet zelden dacht ik: “Ik ben nu al bekaf… en we zijn nog maar bij de ophanging.” Maar dan gaat de deur open. Mensen komen kijken, reageren, vragen, twijfelen. En dan weet ik weer waarom ik dit doe.

  • THE POOLSTEPS

    THE POOLSTEPS

    Poolsteps-200

    Toni De Groof

    Compositie van 9 foto’s van het zwemdoktrapje van de villa die we huurden.

    Een spel van licht en kleur door zon of schaduw, door diep of ondiep.
    Het geheel is meer dan de som der delen.

    Bosco – San Giovanni a Piro – Italië 2024

  • KLIK

    KLIK

    kodak-1-2

    Toni De Groof

    Ode aan de analoge charme: Toen klik nog écht klik betekende

    Voor wie zich nog herinnert dat Kodak niet alleen een filter op Instagram was, en dat een foto écht wat kostte, welkom terug in de tijd van ronkende reclameborden en blinkende camera’s die trots achter glas stonden te pronken.

    De foto’s van die oude reclamepanelen zijn meer dan decoratie; ze zijn tijdcapsules. Flitsende slogans als “Kies uw Kodak en bewaar uw herinneringen” of “Minolta, zo scherp als uw herinnering” roepen een wereld op waarin fotografie nog magie was. Geen duizend identieke selfies per minuut, maar één weloverwogen klik. En dan wachten, geduldig… soms dagen, tot de foto uit de donkere kamer rolde. Het was geen instant bevrediging, het was anticipatie met een tikkeltje stress of het beeld wel geslaagd was.

    In die reclame zie je een wereld waar de camera bijna een lid van de familie was. Degelijk. Zwaar. Soms zo groot dat je twijfelde of je een landschap ging vastleggen of een mollenplaag ging opmeten. Maar het waren juweeltjes van techniek: analoge schuifjes, een filmrol met 24 kansen, en géén delete-knop. Als je iemand fotografeerde met zijn ogen dicht, jammer, dat stond dan gewoon zo in het trouwalbum.

    En toch keert dat gevoel terug. Analoge fotografie, met al zijn imperfectie, leeft weer. In een tijdperk waarin alles digitaal en direct is, verlangen steeds meer mensen naar dat ouderwetse ritueel. Film kopen, rolletje plaatsen, voorzichtig het deurtje sluiten, en dan die eerste testfoto maken, meestal van je eigen voet. Niet uit artistiek oogpunt, maar gewoon om te zien of het werkt.

    De charme van analoog zit ‘m niet alleen in het beeld, maar in het proces. Het dwingt tot traagheid, tot keuze, tot aandacht. Elk beeld is een verhaal. Elk lichtlek is karakter. En zelfs de mislukte foto’s, onscherp, vreemd belicht of met een halve duim voor de lens, krijgen een zekere poëzie.

    Dus als je die reclameborden nu op je website plaatst, laat ze vooral spreken. Niet alleen als nostalgie, maar als inspiratie. Voor fotografen die durven vertragen. Voor mensen die weer willen voelen hoe het is om te wachten. En vooral: voor iedereen die beseft dat fotografie vroeger een beetje minder “perfect” was maar misschien juist daardoor véél persoonlijker.

    En wie weet… misschien staat er straks een jong iemand te staren naar je retro-reclame en denkt: “Wat is dat … een fotorolletje? Moet je dat eten?”

  • PEOPLE

    PEOPLE

    Portret Sint Petersburg-1

    Toni De Groof

    Mensen van dichtbij of van verre plekken. Allemaal met hun eigen zorgen en ergernissen. Zijn ze gelukkig? Kan jij ze thuisbrengen? Je kan kiezen uit Rajasthan, Kenia, Madagascar, SriLanka, Barcelona, Sint-Petersburg, Budapest, Lisabon, New-York, Ethiopië, Moskou.

  • MACROFOTOGRAFIE

    MACROFOTOGRAFIE

    Macrotest-8

    Toni De Groof

    Volgende maand vliegen we richting Midden-Amerika voor onze tweede reis naar Costa Rica. Ik wil mijn rugzak zo licht mogelijk houden en daarom test ik of mijn 24 – 105mm wandellens bruikbaar is als macro-objectief. Mijn body is de Sony A7R4. Voordeel: snelle scherpstelling en 60 mp op de sensor. In de nabewerking kan ik dus een flink eind croppen zonder dat ik teveel aan scherpte verlies. Ik zal een compromis moet zoeken tussen een snelle sluitertijd, een diafragma f8 – f11 en een haalbare ISO. Maximaal wil ik 6400 ISO gebruiken. Afwachten wat dat geeft.

  • NAPELS

    NAPELS

    NapelsT-1

    Toni De Groof

    Napels. Alleen al bij het woord voel je de geur van houtovenpizza in je neus en hoor je het levendige geroezemoes van scooters die alle verkeersregels als suggesties beschouwen. Het is geen stad, het is een beleving met tomatensaus op.
    Je komt er natuurlijk voor de pizza — want Napels is haar bakermat. Een Margherita hier smaakt niet zomaar lekker, het voelt alsof je een culinaire erfgoedlocatie op eet. 
    Maar er is meer dan pizza. Je staat ineens oog in krater met de imposante Vesuvius, een vulkaan die tegelijk dreigend en decoratief over de stad hangt. Een paar kilometer verder liggen Pompeii’s stille ruïnes, waar het verleden nog fluistert tussen de stenen. Tijdreizen zonder jetlag.
    En dan het verkeer. Je hebt nog nooit zó intens geleefd terwijl je een zebrapad overstak. Er zijn adrenaline-activiteiten, en er is wandelen in Napels. Het verschil is minimaal.
    Wandel langs de glinsterende baai en laat de zee de chaos even wegspoelen. Misschien spot je een dolfijn, misschien een stel verliefde Napolitanen — hoe dan ook, het uitzicht is filmwaardig.
    Duik de Quartieri Spagnoli in: een wirwar van straatjes vol waslijnen die wapperen als vlaggen van de echte Napolitaanse cultuur. Verdwalen hier is een verplicht onderdeel van de route.
    De Duomo di Napoli trekt je dan weer terug naar de stilte. Het wonder van San Gennaro? Nooit verkeerd om daar een glimp van mee te pikken.
    En ten slotte zijn er de mensen. Napolitanen zijn hartelijk, gepassioneerd en praten alsof ze muziek maken. Je hoort erbij, zelfs al ben je een toerist met een camera en een kaart die ondersteboven zit.

  • ELLIOTT ERWITT

    ELLIOTT ERWITT

    Elliott Erwitt

    Toni De Groof

    Eliot Erwitt, een meesterlijke fotograaf bekend om zijn treffende beelden, heeft de wereld betoverd met zijn unieke kijk op het leven door de lens. Met een carrière die meer dan zes decennia overspant, heeft Erwitt een onschatbare bijdrage geleverd aan de fotografiewereld.
    Geboren op 26 juli 1928 in Parijs, groeide Erwitt op in Milaan en verhuisde later naar de Verenigde Staten. Zijn stijl wordt gekenmerkt door een combinatie van humor, empathie en scherp observatievermogen. Erwitt’s vermogen om alledaagse momenten vast te leggen en ze te transformeren tot tijdloze kunstwerken is opmerkelijk.
    Zijn beroemde foto “California Kiss” uit 1955, waar een jong stelletje elkaar kust voor een achtergrond van auto’s, is slechts een voorbeeld van Erwitt’s meesterlijke timing en compositie. Hij heeft de gave om menselijke emoties vast te leggen op een manier die zowel eenvoudig als diepgaand is.
    Erwitt’s werk gaat verder dan portretten; het omvat ook documentairefotografie en fotojournalistiek. Zijn reizen over de hele wereld hebben geleid tot een uitgebreide verzameling beelden die de diversiteit van culturen en de menselijke ervaring weerspiegelen.
    De fotograaf heeft ook een buitengewoon oeuvre van beelden van beroemdheden en politieke figuren vastgelegd, waarbij zijn lens een intiem kijkje biedt in de levens van iconen zoals Marilyn Monroe en Che Guevara.
    Opmerkelijk is dat Erwitt medeoprichter is van het befaamde agentschap Magnum Photos. Zijn invloed strekt zich uit tot de volgende generatie fotografen, en zijn werk blijft inspireren en intrigeren, waarbij het de kunst van het vastleggen van momenten met ongeëvenaarde virtuositeit belichaamt.
    Kortom, Eliot Erwitt is niet alleen een fotograaf, maar een visueel dichter die met zijn lens verhalen vertelt en de wereld vastlegt zoals maar weinigen dat kunnen. Zijn bijdrage aan de fotografie is tijdloos en zijn beelden zullen blijven resoneren in de harten van mensen over de hele wereld.
    Elliott Erwitt overleed op 29 november 2023 op de leeftijd van 95 jaar.

     

  • LARRY FINK

    LARRY FINK

    Larry Fink

    Toni De Groof

    Larry Fink, geboren op 28 maart 1941, is een invloedrijke Amerikaanse fotograaf die bekend staat om zijn documentaire stijl en sociale commentaar. Zijn carrière overspant meer dan vijf decennia, waarin hij op unieke wijze het alledaagse leven vastlegt met een scherp oog voor menselijke interacties en sociale dynamiek.
    Fink begon zijn fotografische reis in de jaren 60 en werd al snel een belangrijk figuur in de Amerikaanse fotografiewereld. Zijn werk omvat vaak sociale bijeenkomsten, feesten en evenementen, waarbij hij de menselijke conditie vastlegt in al haar complexiteit. Zijn stijl wordt gekenmerkt door krachtige contrasten, dynamische composities en een opmerkelijk gevoel voor timing.
    Een van zijn meest bekende projecten is “Social Graces,” waarin hij de sociale interacties en rituelen van verschillende gemeenschappen vastlegt. Dit werk belicht de subtiliteiten van menselijk gedrag en toont Finks vermogen om de essentie van momenten vast te leggen. Zijn zwart-witfoto’s weerspiegelen vaak de rauwe emoties en complexiteit van menselijke relaties.
    Fink staat ook bekend om zijn betrokkenheid bij de wereld van de kunst en heeft lesgegeven aan gerenommeerde instellingen zoals Bard College. Zijn invloed strekt zich uit tot vele opkomende fotografen die zijn benadering van het medium bewonderen.
    Hoewel zijn werk vaak als documentair wordt beschouwd, gaat het verder dan louter registratie; het weerspiegelt zijn diepgaande interesse in de mensheid en de maatschappij. Larry Fink’s fotografie is doordrenkt met een sociaal bewustzijn dat de kijker uitnodigt tot reflectie over de wereld om hen heen.
    Kortom, Larry Fink is niet alleen een meesterlijke fotograaf, maar ook een cultureel commentator die met zijn werk een blijvende impact heeft gehad op de wereld van de hedendaagse fotografie.
    Larry Fink overleed op 25 november 2023 in Martins Creek, Pennsylvania.