De trein vertrok om acht uur ’s morgens vanuit Deinze. Nog een beetje slaperig, maar met een camera die stond te popelen. De rit naar Antwerpen-Centraal is op zich al een kleine ontsnapping uit de routine: drie uur heen en terug, tijd genoeg om uit het raam te staren, mensen te observeren, en in stilte voorpret op te bouwen. Want treinreizen, zeker wanneer je doel fotografie is, voelt altijd een beetje als een mini-vakantie met visuele beloftes.

Antwerpen lag daar dan, bruisend maar niet gehaast. Een stad die zich niet opdringt, maar net als een goede foto: wacht tot jij haar ziet. Van het station wandelde ik richting Groenplaats, liet me meevoeren door het geroezemoes en sloeg vervolgens linksaf, de Hoogstraat in, richting Fotomuseum. Niet gehaast, niet op jacht, maar gewoon in beweging, met open blik en een tikkeltje nieuwsgierigheid. 
Langs de kaaien, waar het licht speelt op het water en de stad even lijkt te ademen, gleed de route verder naar ’t Eilandje. Daar, tussen oude pakhuizen en moderne lijnen, is het alsof beelden zich vanzelf aandienen. Je hoeft ze niet achterna te zitten,  ze komen je tegemoet. Een schaduw die net goed valt, een voorbijganger met een verhaal in zijn blik, een hond die besluit diagonaal door het beeld te wandelen alsof hij wist dat de compositie dat nodig had.

Zes uur lang dwaalde ik door Antwerpen met enkel mijn camera en een lichte tred. Geen lijstje, geen plan, enkel de stad en wat zij die dag wilde tonen. De klok tikte, maar voelde irrelevant. En tegen zes uur stapte ik terug de trein op, vermoeid maar voldaan, met een kaart vol beelden die niet gevangen zijn maar op bezoek mochten komen.

Heerlijk. Gewoon heerlijk.