PRIVACY, HET IS ME WAT

Probeer je eens in te leven in de volgende situatie. Een man en een vrouw komen, druk in gesprek, mijn richting uitgewandeld. Casual chique. Het heeft een tijdje geregend en ik vermoed dat de man binnen luttele seconden in een plas gaat stappen en dat hij tegelijk ook gereflecteerd gaat worden in het raam van een etalage. Voor de rest is de straat leeg. Van dat tafereel wil ik een foto van nemen.
Nu moet ik heel snel een reeks beslissingen nemen. De man en de vrouw zullen herkenbaar in beeld komen en dus moet ik de toestemming krijgen om ze te mogen fotograferen. Dat is logisch, dat begrijp ik maar dat is niet altijd haalbaar. Als ik naar hen ga om toestemming te vragen dan zijn ze de plas en de etalage al voorbij, het beeld is weg en het komt niet meer terug. Of als dat toch zou lukken dan is in elk geval de spontaniteit van het beeld weg.
Ik moet nú afdrukken of het is te laat. Klik! Ik heb een mooie foto gemaakt. Nu snel naar het onderwerp van mijn foto stappen en alsnog toestemming vragen. Ik kan verschillende scenario’s bedenken waarop dat niet lukt. Meneer en mevrouw denken dat ik ze wat wil verkopen of ze spreken geen Nederlands en stappen haastig verder. Zou zo maar kunnen. Of ze stappen in hun auto en rijden weg. Of ze stappen de winkel van de etalage binnen. En dan word ik afgeleid: Oh, dat is ook een mooi beeld. Een foto door de bedruppelde etalage, heen en dan die twee en de verkoopster binnen, onscherp in het gele licht van de winkel. Zou ik binnengaan om toestemming te vragen? Of nee, ik neem gewoon die foto, je herkent ze amper.
Meneer en mevrouw komen buiten gewandeld. Nu kan ik toestemming vragen. Maar wacht eens even. Mevrouw heeft nu een blauw boodschappentasje bij en dat contrasteert zo mooi met het rood van haar jas. Vragen, niet vragen, je blijft maar bezig. En daar komen de volgende vragen, berokken ik ze schade? Plaats ik ze in een slecht daglicht? Gaat die foto wel goed genoeg zijn om op mijn website te zetten? En als die foto op de website staat, gaan ze die ooit te zien krijgen? Het zijn misschien toeristen die morgen terug naar huis vliegen en nooit foto’s gaan bekijken op een Belgische website. Tenslotte, ik verkoop die foto’s niet en ik geef ook niet zomaar toestemming om ze te mogen gebruiken. 
En als ik het nu wel had kunnen vragen, wat zou hun jawoord (of neewoord) dan waard zijn? Stel ze krijgen ooit de foto op mijn website te zien en zijn niet tevreden? Die ja wordt dan snel een nee. Nee, we hadden gezegd dat je niet mocht fotograferen, dat wilden we niet. 
Geen probleem, dan haal ik die foto van de website. Op simpel verzoek. Dat staat duidelijk op de contact-pagina vermeld. Daar hoef je geen advocaat voor onder de arm te nemen. 
En als er nu ja of nee gezegd wordt, moet dat niet op papier? Met een handtekening daaronder? In twee exemplaren? Of in 3 exemplaren, voor elke betrokken partij eentje. Of vier, ook eentje voor de verkoopster in de winkel.
En of ik de foto digitaal zou willen doorsturen. Ja, dat wil ik dan wel maar zet dan je e-mailadres mee op je toestemming. Oei, nu zitten we bij de GDPR. Hoe ga ik om met al die gegevens? Mag ik die wel bewaren?
En terwijl we hier staan te bespreken of ik jullie foto mag nemen of niet ben je al gespot door de verkeerscamera aan de overkant en door de beveiligingscamera in de winkel.
Ik beschouw mijn fotografie als artistiek werk. Ik heb nooit de bedoeling te kwetsen, te beledigen of belachelijk te maken. Ik toon, ik beschrijf, ik documenteer.
Ja, privacy, het is me wat.