MAROKKO

Marokko is een fascinerend land met een rijke geschiedenis, een levendige cultuur en een adembenemende variatie aan landschappen. Van de drukke pleinen in de steden tot de stille, uitgestrekte bergpassen, het land leeft, bruist en verrast op elke hoek. Onze reis begon in Marrakech, een stad die meteen onder je huid kruipt. We dwaalden door de oude medina, een doolhof van kronkelende steegjes, geurende kruidengalerijen, ambachtelijke werkplaatsen en kleurrijke tapijten die haast in de lucht leken te zweven. De bruisende souks overstroomden van leven: handelaars riepen hun waar aan, toeristen onderhandelden met brede glimlach, en het geroezemoes werd één grote levendige symfonie. Op het Djemaâ el Fna-plein, nog een graad intenser, voelden we de hartslag van de stad. Slangenbezweerders, verhalenvertellers, straatmuzikanten en verkopers in een bonte dans van beweging en geluid, elke seconde leek een scène uit een film.

We bezochten ook de Jardin Majorelle, een oase van rust te midden van het stedelijke tumult. De diepe kobaltblauwe muren, het tropisch groen en het kabbelende water vormden een meditatieve pauze in een drukke dag. Het feit dat deze tuin ooit toebehoorde aan Jacques Majorelle en later werd gekoesterd en gerestaureerd door Yves Saint Laurent voegde nog een laag historisch belang en esthetiek toe aan dit groene toevluchtsoord.

Na de hectiek van Marrakech trokken we westwaarts richting de Atlantische kust, waar de sfeer een tikje zachter en trager werd. In Essaouira, een charmant vissersstadje, werden we verwelkomd door zilte zeelucht en een haven vol blauwe houten bootjes, nog steeds gebouwd op traditionele wijze. De witgekalkte muren, de azuurblauwe ramen, de smalle straatjes en de relaxte ambiance gaven ons het gevoel dat de tijd hier op een ander tempo liep. In de medina hing de geur van gegrilde sardientjes en vers brood, en in de ateliers werd muziek gemaakt met instrumenten uit argan- en thuya-hout.

Via de Berberdorpen van Ben Haddou, met zijn UNESCO-werelderfgoed ksar en Ouled Berhil, waar de zon zich op adobe-muren nestelt alsof ze er thuishoort, reden we verder in de richting van het imposante Atlasgebergte. De landschappen veranderden met elke kilometer: van dorre vlaktes naar glooiende valleien, en uiteindelijk naar bergpassen waar de horizon geen einde leek te hebben. Daar, omgeven door rust, kon je de adem van Marokko voelen, krachtig, eeuwenoud, en tegelijk verrassend fris.

Uiteindelijk keerden we terug naar Marrakech, waar alles begon. Maar de stad voelde anders nu: alsof ze ons opnieuw begroette, maar met een knikje van herkenning. We kwamen niet gewoon terug, we keerden terug met verhalen, beelden en geuren die zich aan ons hadden vastgehaakt. Marokko laat je niet zomaar vertrekken, het reist met je mee.