KLIK

Ode aan de analoge charme: Toen klik nog écht klik betekende

Voor wie zich nog herinnert dat Kodak niet alleen een filter op Instagram was, en dat een foto écht wat kostte, welkom terug in de tijd van ronkende reclameborden en blinkende camera’s die trots achter glas stonden te pronken.

De foto’s van die oude reclamepanelen zijn meer dan decoratie; ze zijn tijdcapsules. Flitsende slogans als “Kies uw Kodak en bewaar uw herinneringen” of “Minolta, zo scherp als uw herinnering” roepen een wereld op waarin fotografie nog magie was. Geen duizend identieke selfies per minuut, maar één weloverwogen klik. En dan wachten, geduldig… soms dagen, tot de foto uit de donkere kamer rolde. Het was geen instant bevrediging, het was anticipatie met een tikkeltje stress of het beeld wel geslaagd was.

In die reclame zie je een wereld waar de camera bijna een lid van de familie was. Degelijk. Zwaar. Soms zo groot dat je twijfelde of je een landschap ging vastleggen of een mollenplaag ging opmeten. Maar het waren juweeltjes van techniek: analoge schuifjes, een filmrol met 24 kansen, en géén delete-knop. Als je iemand fotografeerde met zijn ogen dicht, jammer, dat stond dan gewoon zo in het trouwalbum.

En toch keert dat gevoel terug. Analoge fotografie, met al zijn imperfectie, leeft weer. In een tijdperk waarin alles digitaal en direct is, verlangen steeds meer mensen naar dat ouderwetse ritueel. Film kopen, rolletje plaatsen, voorzichtig het deurtje sluiten, en dan die eerste testfoto maken, meestal van je eigen voet. Niet uit artistiek oogpunt, maar gewoon om te zien of het werkt.

De charme van analoog zit ‘m niet alleen in het beeld, maar in het proces. Het dwingt tot traagheid, tot keuze, tot aandacht. Elk beeld is een verhaal. Elk lichtlek is karakter. En zelfs de mislukte foto’s, onscherp, vreemd belicht of met een halve duim voor de lens, krijgen een zekere poëzie.

Dus als je die reclameborden nu op je website plaatst, laat ze vooral spreken. Niet alleen als nostalgie, maar als inspiratie. Voor fotografen die durven vertragen. Voor mensen die weer willen voelen hoe het is om te wachten. En vooral: voor iedereen die beseft dat fotografie vroeger een beetje minder “perfect” was maar misschien juist daardoor véél persoonlijker.

En wie weet… misschien staat er straks een jong iemand te staren naar je retro-reclame en denkt: “Wat is dat … een fotorolletje? Moet je dat eten?”