BERLIJN IN NOVEMBER

Berlijn in november is als een film in slow motion: frisjes, een beetje mistig, maar voldiepgang. De herfst was op haar retour, de winter nog net niet gearriveerd. De lucht was grijs, de wind sneed zachtjes langs onze wangen, en de stad leek zich in zichzelf gekeerd te hebben, perfect voor wie houdt van sfeer en geschiedenis.

We logeerden vlakbij Alexanderplatz, waar de Fernsehturm statig boven de stad uittorent. De wereldklok draaide onverstoord verder, terwijl mensen haastig over het plein liepen, ingepakt in jassen en sjaals. De kou was voelbaar, maar niet onvriendelijk,  eerder uitnodigend om te bewegen, te ontdekken.

Via de brede boulevard Unter den Linden wandelden we richting de Brandenburger Tor. De lindebomen stonden kaal, hun takken als lijnen tegen de bleke hemel. Onderweg passeerden we statige gebouwen, ambassades, en boekwinkels met stoffige etalages. Het was rustig, bijna sereen. Aan de Brandenburger Tor namen we de tijd. Het monument blijft indrukwekkend, zelfs half ingepakt voor restauratiewerken. Daarna liepen we door naar de Reichstag, waar de glazen koepel glinsterde onder een waterige zon. We besloten niet naar binnen te gaan, maar genoten van het uitzicht en de sfeer rondom het gebouw.
Een van de meest aangrijpende momenten was ons bezoek aan het Holocaustmonument. De betonnen blokken, kil en stil, vormden een doolhof van herinnering. De kou leek hier dieper te snijden. Berlijn confronteert, zonder opsmuk, zonder filter.

Later trokken we naar Potsdamer Platz, waar moderne architectuur en geschiedenis elkaar kruisen. Het Sony Center, de glanzende gevels, en de brede pleinen gaven een totaal ander beeld van de stad: futuristisch, maar met een verleden dat nooit ver weg is.

We sloegen het Pergamonmuseum over, de rij was lang en de kou won het van onze nieuwsgierigheid. In plaats daarvan doken we een gezellige koffiebar in Prenzlauer Berg binnen, daar was het warm, de cappuccino romig, en de gesprekken zacht. Hier voelde Berlijn als een stad om in te wonen, niet alleen om te bezoeken.

Berlijn in november gaf ons geen zon, geen terrasjes, geen uitbundigheid. Maar ze gaf ons iets beters: ruimte om te denken, om te dwalen, om te voelen. De stad is rauw, eerlijk, en altijd in beweging. En juist in haar frisheid vonden we warmte.